‘Honey, the balloon festival is again in Hua Hin!’, zegt liefste Nut ‘dtuun teng’, wat ‘opgewonden’ betekent in Thai, (dtuun middeltoon, teng omhoog). Het woord schiet me spontaan te binnen omdat het deze week in mijn huiswerkopgave zit aangaande mijn her-opgepakte studie conversatie Thai. Dat ziet er dus fonetisch zo uit en dat is qua uitspraak ook nog eens gebaseerd op de Engelse taal, voorwaar een extra moeilijkheid voor een Nederlander. Maar goed, dit is gewoon leuk en heeft helemaal niets te maken met waar ik over wil schrijven, maar wel een grappig woord toch?
Het zou zomaar kunnen dat ik er al eens eerder over heb geschreven, maar dat is iedereen vast vergeten. En bovendien was het gebeuren toen een heel kleine gebeurtenis, niet te vergelijken met wat zich nu manifesteert in Hua Hin. Wat is er aan de hand? zult u ondertussen zeggen, voor de draad ermee alsjeblieft!
‘Nut, what do you mean by balloon festival?’, vraag ik maar eens, vooralsnog geen idee hebbend waar ze het over heeft. Ze bedoelt dat we een paar jaar geleden in de straat waar we toen woonden een soort kleine kermis hadden waar onder andere een aantal stallen waren waar je met pijltjes zonder echte punt kon proberen ballonnen stuk te gooien, wat dus behoorlijk moeilijk bleek. Maar voor Nut was het toch een hoogtepunt want we wonnen een enorme pop, een soort Kermit, na heel veel mislukte botte pijltjes. ‘And now they do at Bluport but very big’, voegt ze er aan toe. Bluport is een recent geopend winkelcentrum wat niet erg succesvol is maar wel een enorm extra parkeerterrein heeft voor het geval het toch ooit een succes wordt. Dat terrein is nu voor ruim een week tot kermis verworden.
Het is zaterdagmiddag eind november en een lege agenda staat ons toe ’s avonds die kermis onveilig te maken. We gaan er met de auto naar toe want Nut rijdt niet graag op de motorbike in het donker. Dat is een slecht idee want het is vijf minuten rijden van ons huis en het kost ruim een half uur om te parkeren, wat uiteindelijk zo ver weg is van het evenement, dat we nog eens tien minuten lopen. Aangekomen bij de ingang die, net als het hele terrein, spectaculair verlicht is met grote kleurrijke neonbuizen, worden we in een uiterst smalle doorgang tussen twee lange rijen marktstallen geleid waar letterlijk bijna geen doorkomen aan is, sanuk (gezellig) schuifelen dus. Wat we onder andere links en rechts zien is veel specifiek Thais eten. Onder andere donkerbruin tot zwart in de wok gebrande insecten, maar ook gefrituurde kippenpoten, minizakjes met frietjes, zowaar een hele kraam vol goed uitziende aardbeien, zeevruchten en schelpen, veel kleurrijke geroosterde worstjes, en nog veel kleurrijker fruit en snoepgoed en taartjes in alle soorten en maten.
Eenmaal uit deze sluis gekomen wordt het open en zien we nog veel meer marktstallen en ook uitgestrekte rijen verkopers op de grond, een enorm podium waar iedereen die een kunstje kan zich mag vertonen, en in de verte, een ook weer met veel gekleurd neon uitgelichte grote kermis. Wij strijken neer bij een tafeltje voor het podium, kopen een biertje en kijken naar hele kleine tot wat grotere kinderen, voornamelijk meisjes, zeer traditioneel gekleed, die met loopjes en maniertjes op de beats van de luide muziek, volwassen dames uit een modeshow nadoen. Ze worden beloond met een roos of een bos rozen, gekocht door de familie. Dat geld gaat naar het goede doel, vertelt Nut. Het podium staat vol met gegadigden die amper kunnen wachten. Een dame praat de boel aan elkaar en moedigt alle deelnemers en het publiek aan om te applaudisseren of te joelen. Het is een vertederend gebeuren. Het goede doel is dus het Rode Kruis blijkt nu want iets voor het grote podium is een stand van de organisatie waar een permanente loterij gaande is, zullen we later zien.
Maar dan wordt het tijd, tijd voor de ballonnen, daar is het allemaal om begonnen tenslotte.
We gaan weer een smal pad van marktstallen in en daar zien we de eerste, een hele achterwand vol ballonnen in een marktstal van wel 10 meter schat ik. Daarvoor kleine, middelgrote en levensgrote poppen die te winnen zijn. Nut geniet al zichtbaar. Per beurt mag je drie pijltjes gooien die samen twintig baht kosten. Dat doen we een flink aantal keren maar we komen per beurt niet verder dan één kapot gegooide ballon en winnen niets. Maar er zijn wel twintig stallen met deze pijltjes-op-ballonnen-gooierij, en wat verderop lukt het mij om er in een beurt twee kapot te krijgen waardoor Nut een middelgrote Kermit mag uitzoeken. Happy girl en trots op mij natuurlijk!
Maar er is veel meer te doen, met name in de goksfeer. Kienen of bingo zo u wilt, waar wel honderd spelers tegelijk kunnen deelnemen. De prijzen echter zijn niet groots. We zien een 1,5 literfles Cola als hoofdprijs gaan en haken af. Dan, een grote tafel met rondom een soort rails van nummers waar 20 baht biljetten op kunnen worden gelegd en in het midden een schuin rechtopstaand bord met spijkers waartussen een knikker langzaam naar beneden kringelt en uiteindelijk op een nummer valt. Verdekt opgestelde roulette concludeer ik, en mag geen foto’s maken. Je kunt net als bij roulette gokken op één of meerdere nummers en al naar gelang verwatert je mogelijke prijs. Nut doet een paar keer mee maar haakt teleurgesteld af bij verlies. Of een simpele loterij, vijf lootjes voor twintig baht, open maken en zien of een nummer correspondeert met een nummer op een van de poppen, en warempel we winnen een groot hartvormig kussen waarop allerlei cartoonfiguren staan.
En dan toch een ballengooierij, maar dan anders dan bij ons. Een gezichtje op een plankje. Dat plankje staat op een blikje. Dat plankje moet/mag je met een bal eraf gooien, zelfs van heel dichtbij, maar het blikje moet blijven staan, anders geen prijs. De uitbater doet het even voor, ah, makkelijk. We spelen allebei drie keer maar de blikjes donderen er natuurlijk wel af. Er kan ook geschoten worden. Nut wil graag met een revolver en schiet tien keer op het papieren hoofd van een onbekende. Vol trots toont ze het resultaat: vijfkeer midden in het gezicht. Dat vieren we met een cocktail, gekocht bij de befaamde, op alle Thaise markten opduikende Volkswagen-bar-bus.
Ondertussen heeft Nut al een frietzak vol met wormachtige insecten weggewerkt. Ik heb me veilig aan – weliswaar felgekleurde – kokoskoekjes gehouden. We wandelen richting kermis maar daar aangekomen krijg ik Nut toch nergens in. Ze zal wellicht verwachten dat de wormen zich alsnog gaan oprichten als ze te veel rondgezwierd wordt. Op de terugweg zien we wat levende have, zoals minikonijntjes die te koop zijn, geitjes die gevoederd mogen voor een paar baht, maar ook dooie vogeltjes aan het spit die opgegeten moeten. Dat bamboe niet alleen door panda’s gegeten wordt zien we nog eens terug bij de ingang die dus ook al schuifelend de uitgang blijkt. De grote eet-nu-bamboe stand net buiten de markt is bijna helemaal leeg verkocht.
Ik hou aan dit hele gebeuren het gevoel van de jaren zestig over, kermis met ballen gooien, touwtje trekken en schieten. Alle etenswaar is dan vervangen door suikerspin, kaneel- en zuurstokken, oliebollen, patat en haring. Wat onveranderd is, is de vrolijke ‘iedereen gelukkig’ sfeer. Oh, bijna vergeten, Nut kocht nog een stapel loten voor het goede doel bij het Rode Kruis, won niets, maar kreeg wel een grote zak met goodies als troostprijs. Tevreden als blije kinderen keren we met de handen vol huiswaarts.
